Ostatnim artykułem w części ogólnej kodeksu cywilnego, który reguluje instytucję przedawnienia jest art. 125. Ustawodawca w przepisie tym wydłuża termin przedawnienia ze względu na powagę jaką przywiązuje się do orzeczeń prawomocnych, które są wydawane przez organy do tego powołane. Istotnym faktem jest to, że dziesięcioletnie wydłużenie terminu przedawnienia nie zależy od długości terminu wynikającego z przepisu szczególnego dla danego rodzaju roszczeń (oczywiście z wyjątkiem roszczeń o świadczenia zwane okresowymi). Nie ma ograniczeń co do stosunków prawnych, które są objęte 10 letnim terminem przedawnienia wynikającym z art. 125 k.c. Co za tym idzie, dotyczy on też roszczeń, które są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Żeby wydłużyć termin przedawnienia do 10 lat, musi nastąpić stwierdzenie roszczenia w odpowiednim orzeczeniu lub też ugodzie. Bez znaczenia jest to, czy jest to wyrok zasądzający, czy ustalający. Natomiast sama tylko wzmianka o roszczenia zawarta w uzasadnieniu wyroku nie jest wystarczająca do wydłużenia terminu przedawnienia. Często zdarza się sytuacja, w której roszczenie uwzględniono tylko częściowo. W takim wypadku skutek wydłużenia terminu odnosi się tylko do tej części roszczenia. Co do pozostałej części roszczenie przedawnia się w terminie, który przewidziano dla danego rodzaju roszczenia.
Pełnie brzmienie art. 125. § 1 kodeksu cywilnego to: „Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.”
Wyliczenie podstaw wydłużenia terminu przedawnienia zawarte w art. 125 kodeksu cywilnego jest wyliczeniem wyczerpującym. Oznacza to, że nie rozszerza się skutku zawartego w omawianym przepisie do pozostałych tytułów egzekucyjnych z art. 777 § 1 kodeksu postępowania cywilnego np. akt notarialny, w którym egzekucji poddał się dłużnik i który obejmuje obowiązek zapłaty sumy pieniężnej lub uiszczenia rzeczy oznaczonych co do gatunku, ilościowo w akcie oznaczonych, albo też obowiązek wydania rzeczy indywidualnie oznaczonej, lokalu, nieruchomości lub statku wpisanego do rejestru gdy termin zapłaty, uiszczenia lub wydania jest w akcie wskazań.